હળવાશે,
હળવાશે ખરતી આ ફૂલ પાંદડીઓ!
જુએ સહુ, આનંદે સહુ:
ભારે, ભારે ઊઠતા એના ચિત્કાર!
જુએ કોઇ? સાંભળે કોઇ?
છુપા સંજોગોની ઘંટીમાં
દળાતી અસહાયતા..!
હાહાકાર કરે હૈયે;
ઊફ એકેય એ કરે ના;
કોમળ કરાંગુલીઓ કોઇ પ્રસારી શકે ના?
ઘોઘરો દાબતી દેખાય દાનવતા!
ધીમા શ્વાસે રુંધાય આ માનવતા ;
કોઇ ટંકાર કરે જરા ના;
કોઇ સંભાળ કરે જરા ના.
માનવી ઘણું બધુયે થયો,
માનવ થવાનું ભૂલી ગયો!
વાહ, વાહ કરું?
વેદનાઓ વીણું?
શું કરું? શું ના કરું?
ભારે, ભારે બધા આ ભારો;
હળવાશે, હળવાશે શાને લીધા?
